คุณค่าของการรอคอย...
ก า ร ร อ ค อ ย...
เป็นเรื่องที่ทรมานโดยเฉพาะการรอคอยที่จะกลับมาพบกันหรือรอคอยใครสักคนที่จะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันเพราะในเวลาแห่งการรอคอยนั้นมันมีมากกว่า 24 ชั่วโมง 1440 นาที 86400 วินาทีและเข็มนาฬิกาก็เดินช้าขึ้นอีกเป็นเท่าตัว...จากเวลาที่นานอยู่แล้วจึงนานยิ่งกว่าและการดำเนินชีวิตระหว่างการรอนั้นก็มีตัวแปรมากมายที่จะทำให้คนเปลี่ยนไปอยู่ทุกขณะ เพราะทุกคนมีพื้นฐานความเหงาและโดดเดี่ยวอยู่ในตัวเองพอๆ กับความอ่อนไหวเป็นโอกาสที่ดีที่จะใช้ระยะทางเป็นเครื่องวัดความรู้สึกพิสูจน์ความแข็งแรงของความรักวัดการกระทำ...ความเสมอต้นเสมอปลายและความอดทนด้วยเงื่อนไขของความลำบากแห่งกาลเวลาและตัดสินว่า...การรอคอยจะคุ้มค่าหรือไม่
ก า ร อ ยู่ ห่ า ง กั น...
จึงจำเป็นต้องพิสูจน์กันด้วยความเข้มแข็งต่างคนต่างก็ต้องทำหัวใจให้เข้มแข็งกับอารมณ์ต่างๆที่คอยรบกวน...และคอยชักจูงออกนอกลู่นอกทางเพราะมันไม่ใช่เรื่องง่าย...ที่วันนึงเราพบว่าคนคนหนึ่ง...คือคนที่ชีวิตเราตามหามาตลอดและใครสักคนที่เป็นได้อย่างที่เราฝันมันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายและคนที่จะฝ่าฟันกับการบีบคั้นแห่งการรอคอยกลับมาหาเราได้ก็ไม่ใช่เรื่องธรรมดา...
เ พ ร า ะ ฉ ะ นั้ น...
ย่อมหมายถึง...ความรู้สึกที่เค้ามีอยู่ก็คงไม่ได้ธรรมดาและคนคนนั้นก็ย่อมเต็มค่าเวลาที่ชาวประมงจะเลี้ยงหอยมุกจะต้องใช้เวลาเนิ่นนานและสามารถรอคอยได้อย่างไม่น่าเชื่อเพราะเขารู้ว่า เมื่อไหร่ถึงเวลาที่มุกสามารถนำมาร้อยเป็นสร้อยได้ย่อมเกิดค่ามหาศาล
...ชีวิตจึงจำเป็นต้องรอคอยใครสักคนให้ได้หากรู้ว่าเป็นใครสักคน ..ที่มีค่าแก่การรอคอยซึ่งอาจจะช้าบ้างเร็วบ้าง..ก็แตกต่างกันไป
เพราะมันไม่ใช่เรื่องง่าย . . . ที่วันนึงเราพบว่า คนคนหนึ่ง . . . คือคนที่ชีวิตเราตามหามาตลอด และใครสักคนที่เป็นได้อย่างที่เราฝัน♥♥♥
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น